احتمالا بسیاری از هموطنان ایرانی به یاد میآورند کاندیداهایی را که سخاوتمندانه در آستانه هر انتخاباتی سفرههای رنگینی پهن میکردند و عده زیادی را بر خوانهای ملون مینشاندند. یا وعدههایی نظیر آسفالت کردن خیابانها و کوچه ها، برقراری خطوط تلفن، آب لوله کشی و حتی وعدههایی گاه عجیب و حیرت آور دیگر میدادند. وعدههایی که همیشه داده میشدند و کمتر کسی بود که بپرسد این قبیل خدمات اجرایی و فنی چه ارتباطی به مقامی دارد که وعده دهنده کاندیدای احراز آن است.