در هیاهویِ پایان سال ۱۴۰۰ و آغازِ قرنِ ۱۵ هدیه‌ای ساده اما جالب از طرف یکی از دوستان نظرم را به خود جلب کرد. در پایان سالی که چاپخانه‌ها برای پاسخ به تقاضای جنون‌آمیز چاپِ سررسید و تقویم رومیزی در چند شیفت فعالیت می‌کردند، شرکتی کوچک، فعال در زمینه‌ی تامین تجهیزات نفت، گاز و پتروشیمی با کاشت نهال درخت به نام مشتریان خود در یکی از پارک‌های جنگلی پایتخت و ارسال سند و عکس نهال مورد نظر، مرا ذوق‌زده کرد. سنجد، ارغوان، سماق، پده و ... نهال‌هایی بودند که مجموعه‌ی دلوار ساحل جنوب "گروه دلوار" به زمین هدیه کرده است و در نامه‌ای ضمن شرح ویژگی‌های هر نهال به مشتریان خود متعهد شده تا هر ۶ ماه یک‌بار گزارش رشد و نمو این نهال‌ها را به آن‌ها ارائه دهد. 
بنده از مشتریان این شرکت نیستم اما رفاقت من با یکی از مدیران آن مجموعه، نهال درخت سنجد را نصیبم کرد. گویا مجموعه‌ دلوار به شعار خود "تجارت؛ داستان یک رفاقت است." بسیار اهمیت می‌دهد که برای یک رسانه و نه کارفرمای نفتی، نهال سنجد کاشته است. به‌هرحال جدای از آن‌که این شرکت از نظر اندازه کوچک بوده و از نظر تاثیرگذاریِ فعالیت تخصصی‌اش چه میزان برای محیط زیست اهمیت قائل است، اهدای نهال به زمین جفادیده‌ کشورمان امری بسیار پسندیده و سنتی حسنه به شمار می‌آید و امیدوارم سایر مجموعه‌های فعال در زمینه‌ی نفت و گاز نیز از آن الگو بگیرند. به‌واقع باید روزی فرا رسد که صنعت نفت و گاز در ایران پرچم‌دار صیانت از محیط زیست و حفاظت از منابع سرزمینی این مرز و بوم باشد و نه‌فقط متولی استخراج و بهره برداری از منابع زیرزمینی. 
محیط زیست و حیات وحش کشور ما چند دهه است که مورد بی مهری جدی همه صنایع و حتی شهروندان معمولی قرار گرفته است و تخریب گسترده‌ی محیط زیست را نمی‌توان به اهدای چند نهال محدود کرد، اما حرکت‌های این‌چنینی تلنگری به همه‌ی دست‌اندرکاران و فعالان اقتصادی است که اندکی پیرامون محیط زیست و الزامات صیانت از آن جدی باشند و این مقوله را تنها یک امر فانتزی و کمال‌گرایانه نیانگارند. حقیقت این است که تخریب سیستماتیک محیط زیست در کشور ما بیش از آن‌که زاییده‌ی بی‌توجهی ارباب صنایع باشد، مولود نگرش منفی و تقلیل‌گرایانه همه‌ی ما به‌عنوان شهروندان این کشور است و ایجاد تحولی عمده در رابطه با حفاظت از محیط زیست این سرزمین با شعار و بخش‌نامه قابل انجام نیست و تنها با تغییر فرهنگ و نگرش متولیان امر صنعت و اقتصاد و از همه مهم‌تر شهروندان میسر خواهد بود.
کاشت درخت نباید تنها به‌عنوان حرکتی تبلیغاتی و فصلی انجام پذیرد بلکه باید به‌عنوان فعالیتی مستمر و الزامی در فرهنگ صنایع نهادینه گردد تا شاید بخشی از ظلم روا داشته در حق این سرزمین جبران شود. امیدواریم پویش‌های کاشت درخت در سطح شرکت‌های فعال در حوزه‌ی نفت و گاز ادامه یابد تا چراغ امیدی باشد در انتهای تونل تاریک ناامیدی!

درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به‌بار آرد                                                      نهالِ دشمنی بَرکَن که رنجِ بی‌شمار آرد
                                                                                                               

"حافظ"                                                                                                                                                                                                                        

«مدیر مسئول»
اردیبهشت 1401