بیشتر ذخایر نفتی جهان بین ۶۵ تا ۲۵۲ میلیون سال پیش شکل گرفتند. درست است که این زمان با «عصر دایناسورها» همپوشانی دارد، اما نفت یک رسوب دریایی است که از بقایای جلبک‌ها و پلانکتون‌ها ساخته شده است.
۰
تاریخ انتشاردوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲ - ۰۸:۴۵
کد مطلب : ۱۵۷۳۲۴
آیا بنزین از دایناسورها درست شده است؟!
به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی "نفت ما"،اسکلت خزندگان ماقبل تاریخ مانند پلزیوسارها و ایکتیوسورها (که هیچ‌کدام دایناسور به حساب نمی‌آیند) در همان لایه‌های زمین‌شناسی مانند نفت یافت شده‌اند و ممکن است ذخایر نفتی را آلوده کرده باشند. اما اینکه بگوییم نفت از دایناسورها درست می‌شود مانند این است که بگوییم نان از حشرات درست می‌شود، فقط به این دلیل که گاهی یکی از آن‌ها در آسیاب آرد می‌افتد.
رسوبات نفتی در دریاهای کم‌عمقی که نزدیک سطح پر از حیات اما در بستر دریا راکد و مرده بودند، شکل گرفتند. وقتی پلانکتون‌ها و میکروارگانیسم‌ها به سمت بستر دریا سرازیر می‌شدند، رسوبات زیر آن‌ها فرصت فاسد شدن پیدا نمی‌کردند. این رویداد سبب به دام افتادن ماده آلی در یک لایه‌ی فاقد اکسیژن میشد که با فشرده شدن از سمت بالا، پایین‌تر و پایین‌تر فرومی‌رفت. پس از گذشت ۱۰۰ میلیون سال از این اتفاق، لایه‌های زیرین زیر چندین کیلومتر خاک رس و ماسه حبس شده بودند و گرما و فشار این اعماق، مواد آلی را به نفت تبدیل می‌کرد.
برعکس، یک پلزیوسور پنج تنی که مرده به کف دریا سقوط می‌کند، بعید است برای طولانی‌مدت دست‌نخورده باقی بماند تا به مرحله تبدیل شدن به نفت برسد. جسد این دایناسور در کف دریا مایه‌ی دل‌خوشی موقت ماهی‌ها، سخت‌پوستان و کرم‌ها می‌شود که به سرعت بخش‌های آلی آن را از بین می‌برند. ما امروز هم شاهد این اتفاق برای اجساد نهنگ‌هایی که به بستر دریا می‌افتند، هستیم.
زغال‌سنگ مکان بسیار بهتری برای یافتن فسیل است. در واقع، بسیاری از بقایای گیاهی و حیوانی در درزهای زغال‌سنگ حفظ شده‌اند. اما ذخایر زغال‌سنگ به دوران کربونیفر (یا کَربُنیفِروس) (۳۵۹ تا ۲۹۹ میلیون سال پیش) باز می‌گردند، یعنی چیزی حدود ۵۷ میلیون سال پیش از دایناسورهای اولیه؛ حتی آن فسیل‌های حیوانی که در زغال‌سنگ یافت می‌شوند هم به جای اینکه در خود فرایند شکل‌گیری ذغال‌سنگ نقش داشته باشند، فقط در آن جای گرفته‌اند.
رسوبات نفتی در دریاهای کم‌عمقی که نزدیک سطح پر از حیات اما در بستر دریا راکد و مرده بودند، شکل گرفتند. وقتی پلانکتون‌ها و میکروارگانیسم‌ها به سمت بستر دریا سرازیر می‌شدند، رسوبات زیر آن‌ها فرصت فاسد شدن پیدا نمی‌کردند. این رویداد سبب به دام افتادن ماده آلی در یک لایه‌ی فاقد اکسیژن میشد که با فشرده شدن از سمت بالا، پایین‌تر و پایین‌تر فرومی‌رفت. پس از گذشت ۱۰۰ میلیون سال از این اتفاق، لایه‌های زیرین زیر چندین کیلومتر خاک رس و ماسه حبس شده بودند و گرما و فشار این اعماق، مواد آلی را به نفت تبدیل می‌کرد.
برعکس، یک پلزیوسور پنج تنی که مرده به کف دریا سقوط می‌کند، بعید است برای طولانی‌مدت دست‌نخورده باقی بماند تا به مرحله تبدیل شدن به نفت برسد. جسد این دایناسور در کف دریا مایه‌ی دل‌خوشی موقت ماهی‌ها، سخت‌پوستان و کرم‌ها می‌شود که به سرعت بخش‌های آلی آن را از بین می‌برند. ما امروز هم شاهد این اتفاق برای اجساد نهنگ‌هایی که به بستر دریا می‌افتند، هستیم.
زغال‌سنگ مکان بسیار بهتری برای یافتن فسیل است. در واقع، بسیاری از بقایای گیاهی و حیوانی در درزهای زغال‌سنگ حفظ شده‌اند. اما ذخایر زغال‌سنگ به دوران کربونیفر (یا کَربُنیفِروس) (۳۵۹ تا ۲۹۹ میلیون سال پیش) باز می‌گردند، یعنی چیزی حدود ۵۷ میلیون سال پیش از دایناسورهای اولیه؛ حتی آن فسیل‌های حیوانی که در زغال‌سنگ یافت می‌شوند هم به جای اینکه در خود فرایند شکل‌گیری ذغال‌سنگ نقش داشته باشند، فقط در آن جای گرفته‌اند.
