نقشه راه انتخاب مدیریت بعدی فارس چگونه است؟

به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی "نفت ما"،در آستانه برگزاری مجمع سالانه هلدینگ خلیج فارس، بحث بر سر جانشینی علی عسگری بالا گرفته و اسامی‌ که به گوش می رسد حاکی است که همه از چهره های سیاسی کشور هستند. 
در این بین اما باید در نظر داشت باتوجه به تجربه فعلی، انتخاب یک چهره سیاسی برای هلدینگ تخصصی پتروشیمی، مهلک ترین ضربه ای است که می توان به بدنه بزرگترین شرکت صنعتی کشور وارد کرد.
دی ماه سال ١۴٠٠ علی عسگری، رئیس سابق صدا و سیما به مدیریت هلدینگ پتروشیمی خلیج فارس منصوب شد. وی که یکی از چهره های مطرح سیاسی کشور بود از همان روزهای ابتدایی انتصابش با انتقادات فراوانی روبرو شد. 
علی عسگری با تمام اما و اگرها کار خود را آغاز کرد و سهامداران و متخصصین صنعت پتروشیمی به این امید بودند که حداقل این چهره سیاسی، از روابط خود برای ارتقا صنعت و رشد سودآوری هلدینگ بهره گیرد.
حال اما با گذشت قریب به سه سال از سکان داری رئیس سابق صدا و سیما بر هلدینگ پتروشیمی خلیج فارس، همه شاهد آثار و نتایج سیاسی شدن این ابر شرکت صنعتی کشور هستیم. سیاسی بازی که نه تنها به نفع سهامداران و صنعت پتروشیمی تمام نشد بلکه منافع گروهی خاص را تضمین کرد.
شاید بزرگترین دستاورد!! مدیریتی علی عسگری در این سه سال، خرید باشگاه فرهنگی-ورزشی استقلال بود که ٢٧ هزار میلیارد ریال از جیب سهامداران و بازنشستگان برای مقاصد سیاسی گروهی خاص به ویژه اعضای هیات مدیره باشگاه استقلال پرداخت شد.
این خرید سنگین و بی فایده نه تنها سبب خروج نقدینگی از قلب تپنده صنعت پتروشیمی شد که اکنون به گوش می رسد هلدینگ هیچ دخل و تصرفی در عواید حاصل از این باشگاه داری از قبیل حق پخش تلوزیونی مسابقات این تیم، تبلیغاتی محیطی و فروش بلیط ندارد.
البته این تنها گرفتاری این روزهای سیاسی بازی در هلدینگ خلیج فارس نبوده و انفعال مدیریت بزرگترین شرکت پتروشیمی کشور در عدم حل و فصل مطالبات شرکت ملی گاز نیز یکی دیگر از کم‌کاری های مدیریتی در این هلدینگ است.
گفتنی است شرکت ملی گاز تا پیش از این فرصتی تقریبا ۴ تا ۵ ماهه برای تسویه بدهی های شرکت های پتروشیمی به این نهاد دولتی می داد اما در چند ماه اخیر این رویه تغییر کرده و شرکت های پتروشیمی ملزم به پرداخت بدهی های گازی خود تا نهایتا یک ماه هستند که این موضوع بر معضل کاهش نقدینگی شرکت های پتروشیمی زیرمجموعه هلدینگ خلیج فارس افزون کرده است.
در این بین اما امید می رفت که حضور چهره کاملا سیاسی در راس بزرگترین هلدینگ پتروشیمی کشور سبب افزایش قدرت چانه زنی های مثبت برای رفع این مدل معضلات دولتی شود اما دریغ که هیچ گشایشی حاصل نشد.
حالا حاصل انتصاب یک چهره سیاسی بر صدر یک عرصه کلان تخصصی، اقتصادی در زیان‌های بسیار آن خودنمایی می‌کند. صاحب منصبانِ صاحب‌رأی بهتر است به قمار بزرگ تکرار خطای قبلی فکر کنند. اگر این مسیر استمرار یابد به قول شاعر "نه از تاک نشان ماند نه از تاکنشان !"