استراتژی « یارکشی» و « دشمن تراشی» دیگر در دیپلماسی جواب نمی‌دهد، به دنبال همین موضوع ما هم باید بدون در نظر گرفتن اینکه متحدان ما در چه موضع دیپلماسی با کشور ها قرارگرفتند برای منافع کشور و مردم خودمان روابطی را ایجاد کنیم.
پیدا کردن حامی در میان کشورها بسیار رویه درستی است، اما نباید نادیده بگیریم که حامیان ما ممکن است گاهی فقط در حد یک حق رأی در مجامع بین‌المللی برای ما موئثر باشند و همیشه این واقعیت وجود دارد که هم‌پیمانان هم منافع کشور خودشان برایشان اولویت دارد و ممکن است در این مسیر حتی گاهی با دشمن ما دست دوستی بدهند.
به فرض مثال چین سالهاست با آمریکا مشکل اساسی دارد و به همراه ایران بسیار با قاطعیت در مقابل غرب و آمریکا ایستاده و موضع خود را مشخص کرده، اما در همین حال خواسته یا ناخواسته اقتصاد آمریکا و چین مدتهاست به یکدیگر گره خورده است و هنوز با وجود تنش های سیاسی میان دو کشور بسیاری از شرکت های آمریکایی محصولات خود را در چین مونتاژ میکنند و درصد قابل توجهی از مبادلات تجاری چین با کشور های دنیا به آمریکا اختصاص دارد.
همچنین سیاستگذاری های دیپلماسی سمت و سوی جدیدی به خود گرفته و به سوی حرکت در مسیر جدیدی است که متاسفانه ما از این پوست اندازی دیپلماسی سنتی جا ماندیم و درحال حاضر به شدت نیاز به تغییر در « روش ها، اصلاح سیاستگذاری ها و جدا سازی اقتصاد از سیاست» داریم. ( دیپلماسی اقتصادی) باید مسیر خودش را برود و ( دیپلماسی سیاسی ) مسیر خودش را.
مسئله ای که درحال حاضر وجود دارد دورانی جدید در روابط کشور های دارای انرژی و کشور های خواهان انرژی است که به طور شفاف این بازی دیپلماسی با قدرت انرژی به خوبی در مسئله «روسیه و اروپا» «عربستان و چین» به عنوان خواهان و دارندگان انرژی دیده شد. و دیدیم که کشور ها به دنبال جدا کردن منافع اقتصادی از حاکمیت های تمامیت ارضی هستند و در این دو مورد با هیچ کشوری چه متحد چه غیر متحد تعارف ندارند همانطور که دیدار «ریاض و پکن» هم غرب را سردرگم کرد و هم برای ایران غیر قابل قبول بود.
حال استراتژی درست این است که ما هم تمام تخم‌مرغ هایمان را در سبد چین و روسیه نگذاریم و به دنبال ایجاد روابط جدیدی در منطقه باشیم و در این مسیر حتی با رقبای متحدان خودمان مثل « کره جنوبی، ژاپن و اندونزی » عصر جدیدی را از روابط و همکاری های اقتصادی چند جانبه را آغاز کنیم.
همچنین از پتانسیل های میدان های گازی و انرژی که وجود دارد باید فارغ از هر نگاه سیاسی فقط و فقط از جنبه اقتصادی به کشور های اروپایی و شرق و کشور های خواهان انرژی نگاه دیپلماسی تازه ای داشته باشیم.
در سیاستگذاری های جدید انرژی حاکمیت بر بازار هدف بزرگترین دستاورد خواهد بود و به ابزار تأثیر گذار بر حاکمیت های انرژی دنیا تبدیل می‌شود و ما نباید از این سیاستگذاری مستثنی باشیم.
مطمئنا ایران با وجود داشتن منابع گسترده انرژی، ذخایر نفتی فراوان، میدان های بزرگ گازی و با حاکمیت بر روی مسیر های مهم انتقال دریایی مانند تنگه هرمز پتانسیل این را دارد تا از موضع قدرت در جنگ جهانی انرژی کرسی مهمی به عنوان تعیین کننده قیمت جهانی انرژی داشته باشد و همه اینها بستگی به روابط دیپلماسی با رویکرد « فصل نو در همکاری های اقتصادی ، احداث مسیر های مشترک و منطقه اقتصادی با کشور های درحال توسعه و پیشرفته دارد.
پیدا کردن حامی در میان کشورها بسیار رویه درستی است، اما نباید نادیده بگیریم که حامیان ما ممکن است گاهی فقط در حد یک حق رأی در مجامع بین‌المللی برای ما موئثر باشند و همیشه این واقعیت وجود دارد که هم‌پیمانان هم منافع کشور خودشان برایشان اولویت دارد و ممکن است در این مسیر حتی گاهی با دشمن ما دست دوستی بدهند.
به فرض مثال چین سالهاست با آمریکا مشکل اساسی دارد و به همراه ایران بسیار با قاطعیت در مقابل غرب و آمریکا ایستاده و موضع خود را مشخص کرده، اما در همین حال خواسته یا ناخواسته اقتصاد آمریکا و چین مدتهاست به یکدیگر گره خورده است و هنوز با وجود تنش های سیاسی میان دو کشور بسیاری از شرکت های آمریکایی محصولات خود را در چین مونتاژ میکنند و درصد قابل توجهی از مبادلات تجاری چین با کشور های دنیا به آمریکا اختصاص دارد.
همچنین سیاستگذاری های دیپلماسی سمت و سوی جدیدی به خود گرفته و به سوی حرکت در مسیر جدیدی است که متاسفانه ما از این پوست اندازی دیپلماسی سنتی جا ماندیم و درحال حاضر به شدت نیاز به تغییر در « روش ها، اصلاح سیاستگذاری ها و جدا سازی اقتصاد از سیاست» داریم. ( دیپلماسی اقتصادی) باید مسیر خودش را برود و ( دیپلماسی سیاسی ) مسیر خودش را.
مسئله ای که درحال حاضر وجود دارد دورانی جدید در روابط کشور های دارای انرژی و کشور های خواهان انرژی است که به طور شفاف این بازی دیپلماسی با قدرت انرژی به خوبی در مسئله «روسیه و اروپا» «عربستان و چین» به عنوان خواهان و دارندگان انرژی دیده شد. و دیدیم که کشور ها به دنبال جدا کردن منافع اقتصادی از حاکمیت های تمامیت ارضی هستند و در این دو مورد با هیچ کشوری چه متحد چه غیر متحد تعارف ندارند همانطور که دیدار «ریاض و پکن» هم غرب را سردرگم کرد و هم برای ایران غیر قابل قبول بود.
حال استراتژی درست این است که ما هم تمام تخم‌مرغ هایمان را در سبد چین و روسیه نگذاریم و به دنبال ایجاد روابط جدیدی در منطقه باشیم و در این مسیر حتی با رقبای متحدان خودمان مثل « کره جنوبی، ژاپن و اندونزی » عصر جدیدی را از روابط و همکاری های اقتصادی چند جانبه را آغاز کنیم.
همچنین از پتانسیل های میدان های گازی و انرژی که وجود دارد باید فارغ از هر نگاه سیاسی فقط و فقط از جنبه اقتصادی به کشور های اروپایی و شرق و کشور های خواهان انرژی نگاه دیپلماسی تازه ای داشته باشیم.
در سیاستگذاری های جدید انرژی حاکمیت بر بازار هدف بزرگترین دستاورد خواهد بود و به ابزار تأثیر گذار بر حاکمیت های انرژی دنیا تبدیل می‌شود و ما نباید از این سیاستگذاری مستثنی باشیم.
مطمئنا ایران با وجود داشتن منابع گسترده انرژی، ذخایر نفتی فراوان، میدان های بزرگ گازی و با حاکمیت بر روی مسیر های مهم انتقال دریایی مانند تنگه هرمز پتانسیل این را دارد تا از موضع قدرت در جنگ جهانی انرژی کرسی مهمی به عنوان تعیین کننده قیمت جهانی انرژی داشته باشد و همه اینها بستگی به روابط دیپلماسی با رویکرد « فصل نو در همکاری های اقتصادی ، احداث مسیر های مشترک و منطقه اقتصادی با کشور های درحال توسعه و پیشرفته دارد.