مدیریت بحران یک مجموعه کامل و جامع از کلیه رویه های مدیریتی و فعالیت مدیران در رویکردها و دیدگاههای شان بوده که در راستای تجربه و روشهای موفق دیگر کشورها و یا ملیت ها مقایسه و تعریف می گردد و لذا مدیریت بحران ، جزیی غیر قابل تفکیک از اساس مدیریت  ،بالاخص مدیریت کلان به شمار می رود.  

 به تعریفی دیگر می توان مدیریت بحران را به عنوان ابزار و تکنیک بسیار قدرتمند و مفید در توسعه پایدار و پایش اهداف حاصل شده در هر سیستم در مقیاس های بزرگ  حتی کشوری و جهانی قلمداد نمود .
پرواضح است که نقش اطلاعات در شرایط بحرانی بسیار حایز اهمیت می باشد و در واقع اطلاعات دقیق و تحلیل صحیح از آن می تواند الزامات مدیریت بحران را تدوین و اولویت های لازم را در چگونگی روند مرتفع نمودن مشکل تعریف نماید.
به عنوان مثال می توان تصمیم  آتش نشان در نجات  یک کودک از شعله آتش را قبل از خاموش کردن آتش نوعی مدیریت بحران تعریف نمود که ممکن است با هزینه مالی بیشتر در خسارات احتمالی آتش سوزی توام باشد  ولی از خسارت جانی کاسته خواهد شد.
فاکتور اطلاعات صحیح ، از کلیه خبرهای بحران زده، مفید تر دیده می شود و خود واژه لغوی اطلاعات آنالیز شده و آماری  بر اساس راستی آزمایی و درستی آن ،  در تصمیم های بحرانی از ارزشهای بسیار بالایی برخورد می باشد.
بحران covid 19 (ویروس کرونا) یکی از بزرگترین چالش های بشریت تعریف می شود که به هیچ اقتصاد و کشوری رحم نکرده است و این نقش مدیریت بحران هر کشور است که از شدت آسیب آن بکاهد .
کشور ایران قبل از هجوم این پاندمی منحوس ، با چالش تحریم های اقتصادی دست به گریبان بوده و طبعا توان آستانه تحمل اقتصادی آن خصوصا در طبقه متوسط و ضعیف تر بسیار کم شده و آسیب پذیرتر دیده می شوند و در این نقطه عطف تاریخی مدیریت بحران و تصمیمات کلان صاحب نظران بیش از پیش بر زندگی یکایک افراد و خانواده ها تاثیر گذار خواهد بود.
کارخانجات مطرح خودروسازی در جهان ، با ناامیدی کم سابقه ای به وضعیت کنونی کاهش سهم خود می نگرند و همچنان در گزارش های مالی معترفند که زیانهای زیادی را تجربه می کنند.
شرکتهای بزرگ نفتی نیز در روندی مشابه ، گزارشهای فصلی خود را توام با نارضایتی از کاهش تولید و فروش و همچنین نوسانات کاهشی عرضه داشته اند که علت اصلی آن را شیوع بیماری کرونا تفسیر نموده اند.
اگر دو مورد مذکور را در مقام مقایسه با موارد مشابه کشور عزیزمان ایران ، نقد کنیم  به تناقض های فاحش در محاسبه برخواهیم خورد که می توان عمده آنرا به چگونگی مدیریت در شرایط بحران مرتبط دانست.
قیمت خودروهای تولید داخل با تمام ادعاهای غیر قابل رقابت در ورطه جهانی ، به صورت افسارگسیخته ای رسما در حال افزایش است و این در حالی رقم می خورد که درامد مصرف کنندگان نهایی سیر نزولی را در پیش دارد و جالب تر انکه تمامی پیش فروش یکسال آینده این کارخانه ها به صورت قطره چکانی با قرعه کشی به فروش رسیده است.
 همچنین قیمت لاستیک و قطعات یدکی و غیره نیز در این سیر صعودی با خود خودرو همگام هستند.
حال در سیاستی دوگانه و در موازات این تجربه عجیب ، در صنف تولید کنندگان روانکارهای خودرو ، به علت افزایش نرخ ارز و عوامل دیگر ،قیمت تمام شده بسیار بالا رفته است و همچنان با مقاومت مدیران صاحب تصمیم روبرو شده است که مانع از به روز رسانی قیمت محصولات شرکتهای دولتی بوده اند . در نگاه اجمالی ، این امر در راستای  هدف ممانعت از افزایش قیمت ها به نفع مصرف کننده تلقی می گردد . محصولاتی که با در نظر گرفتن کلیه فاکتورهای تولیدی ، ده ها درصد از قیمت تمام شده کمتر به بازار عرضه می گردد  و فضای حاصل از این تناقضات در قیمت گذاری ، علاوه بر آسیب رسانی به باور بازار و مشتریان در نرخ تولید کننده کوچکتر و خصوصی ، و در نهایت  به نفع سوداگران – در صنعت خودرو – و متقلبین – در صنعت روانکار – رقم خورده است و بیشترین زیان به حساب مصرف کننده نهایی به ثبت  خواهد رسید.
بنظر می رسد که وقت آن رسیده  مدیران مجرب و شایسته در کنار کارشناسان ورزیده و بهره گیری از تجربیات کلیه کشورهای موفق ، بیشترین دقت را در اتخاذ تصمیمات خود داشته تا در این دوران التزام مدیریت بحران ، دچار بحران مدیریتی نگردیم چرا که معادلات اقتصادی و موازنه بازار به صورت سلیقه ای و یا با تبعیض در موارد مختلف قابل تعریف نمی باشد.