به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی "نفت ما"،یک مسئول ارشد در بخش نفت سوریه به خبرگزاری اسپوتنیک گفت: بعد از جنگ، تولید ملی شاهد کاهش چشمگیری بود. علاوه بر غارت منظم بزرگترین چاه‌های نفتی توسط ارتش آمریکا و گروه‌های مسلح مورد حمایت آن موانع لجستیکی مانع فعالیت تعدادی از چاه‌هایی شد که بعد از شکست داعش به کنترل ارتش سوریه درآمدند. تولید در حال حاضر بین ۵-۱۰ درصد از مجموع مصرف محلی است که به روزانه ۲۵۰ هزار بشکه می‌رسد.
این مسئول اعلام کرد: چاه‌های میدان نفتی العمر از نظر اقتصادی حیاتی هستند و افسران ارتش آمریکا این را به خوبی می‌دانند. تولید این چاه‌ها به صورت خودکار و بدون نیاز به مداخله انسانی است. رقم تقریبی تولید در شرق رود فرات در حومه دیرالزور بیش از ۱۰۰ هزار بشکه در روز است. این مقدار به صورت کاملا آشکارا توسط ارتش آمریکا و نیروهای سوریه دموکراتیک (قسد) که مورد حمایت آمریکا هستند، سرقت می‌شود. نیروهای آمریکایی و افراد مسلح مورد حمایت آن‌ها میزان تولید روزانه میدان العمر را مخفی می‌کنند. نمی‌توان میزان نفت سرقتی را به دلیل پنهانکاری که درباره میزان تولید وجود دارد، دقیقا مشخصا کرد. اما می‌توان از طریق مقدار صادرات نفت به خارج از خاک سوریه از طریق گذرگاه‌های غیرقانونی با اقلیم کردستان عراق و صادرات از طریق گذرگاه‌های نزدیک مرزهای ترکیه به سمت ادلب و میزان مصرف محلی ساکنان و نیروها به آن دست یافت.
پیش از این منابع اعلام کرده بودند: بخشی از نفت سرقتی سوریه به جاده عراق برای صادرات نیاز ندارد. افسران ارتش آمریکا روابط تجاری مستحکمی را با فرماندهان جبهه النصره در ادلب از طریق میانجیگران در شرق سوریه برقرار کرده و توافق‌هایی را برای صادر کردن نفت مورد نیاز این گروه امضا کرده‌اند.
قبل از اشغال میادین نفت دیرالزور توسط آمریکا یک منبع اعلام کرد که سه شرکت ملی میادین دیرالزور را مدیریت می‌کنند که بزرگترین آن شرکت دولتی «الفرات» است که روی میادین العمر، التنک، الورد، التیم و العزبه سرمایه‌گذاری می‌کند.
این منبع سوری اعلام کرد: تولید این سه شرکت وابسته به وزارت نفت امروزه در پایین‌ترین حد خود است. دلیل این مسئله تخریب عمدی چاه‌ها و انفجار لوله‌ها حین سیطره داعش بر این میادین و کاهش کارشناسان و مهندسانی که بتوانند عملیات بازسازی را انجام دهند، به دلیل نبود شرکت‌های خارجی و تحریم‌های اقتصادی غرب است. ما در حال حاضر در غرب فرات فعال هستیم اما چاه‌های شرق فرات در کنترل ارتش آمریکا و گروه‌های مسلح وابسته به آن است که بیشترین میزان تولید را در بزرگترین میادین یعنی العمر و التنک دارند.
وی درباره دلیل تفاوت قیمت فرآورده‌های نفتی بین مناطق تحت سیطره دولت سوریه و مناطق تحت سیطره ارتش آمریکا گفت: دلیل این مسئله بیش از آنکه اقتصادی باشد سیاسی است. این مسئله به عنوان اثباتی برای توانایی نیروهای قسد برای تأمین فرآورده‌های نفتی با ارزان‌ترین قیمت است. قسد نفت زیادی استخراج می‌کند برای همین با هر قیمتی نفت را بفروشند برایشان سود دارد به این دلیل که آن‌ها فرآورده‌های نفتی را از یک کشور دوست یا برادر نمی‌خرند برعکس دولت سوریه که مجبور است نفت را برای شهروندانش بخرد. ما امروزه بیشتر به واردات و کمک‌های هم‌پیمانان و دوستان وابسته هستیم برای همین دولت سوریه حق دارد تمام چاه‌های نفتی خود را پس بگیرد.
این مسئول درباره موقعیت استراتژیکی که افسران ارتش آمریکا از آن به عنوان پایگاه خود در میدان العمر استفاده می‌کنند، صحبت کرد و گفت: آمریکایی‌ها بر این شهر سلطه یافتند که به مهندسان و کارکنان شرکت اختصاص داشت و آمریکایی‌ها نام «القریة الخضراء» (روستای سبز) را روی آن گذاشته‌اند. در ماه‌های اخیر حملات موشکی و پهپادی تهدیدی علیه افسران ارتش آمریکا در تجارتشان با نفت سرقتی از بزرگترین میادین نفتی سوریه بود.
این مسئول گفت: با ادامه حملات از اطراف روستاها و شهرک‌هایی که ارتش سوریه کنترل آن را در دست دارد افسران آمریکایی مجبور شدند از عشایر برای اشغال این مناطق استفاده کنند و به آن‌ها وعده بدهند که سهمیه آن‌ها را از درآمدهای نفت سرقتی افزایش داده و حقوق‌های دلاری به آن‌ها بدهند آن هم در کشوری که از کاهش شدید ارزش ارز محلی رنج می‌برد.
از سوی دیگر مهندس عادل دحدل، مدیر بهداشت و سلامت و محیط زیست در شرکت ملی نفت دیرالزور گفت: تولید این شرکت بین ۲۰۰ تا ۲۵۰ بشکه در روز است. این مقدار در مقایسه با مقدار قبل از جنگ بسیار پایین است. این مقدار نفت از یک چاه باقی مانده تحت کنترل این شرکت در غرب فرات استخراج می‌شود. بقیه نیروگاه‌های اصلی که هشت مورد هستند تحت کنترل ارتش آمریکا و گروه‌های مسلح مورد حمایت آن در شرق فرات هستند. خسارت شرکت دیرالزور در این حد باقی نمانده است. میدان گازی کونیکو که ارتش آمریکا آن را به پایگاهی در شمال این استان تبدیل کرده و در حال حاضر تولید آن صفر است.
دحدل دلیل کاهش تولید نفت این شرکت را افزایش حملات مسلحانه به زیرساخت تولید و حمل و نقل و تحریم‌های غرب علیه بخش نفت و مشکلات فنی و مالی در تأمین لوازم کار و تولید و تعلیق فعالیت شرکت‌های خارجی در زمینه استخراج دانست.
به گفته وی سرقت‌های صورت گرفته توسط ارتش آمریکا و قسد بالاترین آسیب را به بخش نفت و اقتصاد ملی زده است.
دحدل گفت: گذرگاه‌های اصلی که ارتش آمریکا برای صادر کردن نفت سرقتی سوریه به عراق از آن استفاده می‌کند الولید و المحمودیه است. بزرگترین کاروان‌ها از گذرگاه‌ها المحمودیه عبور می‌کنند.
از لحظات اولی که قسد با حمایت ارتش آمریکا تشکیل شد، هدف اصلی آن سیطره بر منابع نفتی در شمال شرق سوریه بود. سرقت نفت این میادین منابع مالی وافری را برای ارتش آمریکا فراهم می‌کند و باعث می‌شود بتواند عشایر عربی را نیز برای جنگ در کنار خود با دادن درآمدهای نفتی به آن‌ها به عضویت بگیرند.
سرقت نفت سوریه توسط ارتش آمریکا تنها محدود به چاه‌های نفتی دیرالزور نیست بلکه شامل میادین نفتی حسکه و رقه نیز هست.
به‌رغم ارائه شکایت‌های زیادی در محافل بین‌المللی و شورای امنیت و اعتراض مکرر روسیه در محافل بین‌المللی به سرقت نفت سوریه توسط آمریکا اما هنوز در مهار کردن میل شدید افسران آمریکایی برای انباشتن ثروت‌هایی بادآورده موفق نشده است.
قبل از جنگ میانگین تولید میادین نفتی تحت سیطره ارتش آمریکا و قسد حدود ۲۰۰ هزار بشکه در روز تنها از میادین الحسکه بود.
براساس بیانیه‌های رسمی تعداد چاه‌های نفتی میادین الرمیلان در حسکه حدود ۱۳۲۵ چاه و میادین گازی السویدیه ۲۵ مورد هستند. تولید میادین الرمیلان نزدیک به ۹۰ هزار بشکه در روز، تولید السویدیه ۱۰۰ هزار بشکه در روز و تولید میادین الجبسه ۱۵ هزار بشکه است.
در الحسکه چاه‌های نفتی دیگری هستند که تولیدشان کم است از جمله میادین الیوسفیه که روزنامه ۱۰۰۰ بشکه نفت تولید می‌کند. تولید این استان تنها به نفت محدود نمی‌شود. میادین الرمیلان و الجبسه حدود چهار میلیون متر مکعب گاز طبیعی را تولید می‌کردند.
قبل از جنگ تولید نفت سوریه بالغ بر ۳۸۵ هزار بشکه در روز منبع اصلی برای دولت سوریه بود که بیشتر آن به اروپا صادر می‌شد. اما در بخش گاز تولید سوریه قبل از ۲۰۱۱ حدود ۳۰ میلیون متر مکعب بود. این مقدار برای نیاز این کشور کافی و زیاد هم بود.
اکنون این تولید عظیم تحت کنترل قسد است. با این ثروت هنگفت قسد اولین تصمیم گیرنده درباره بزرگترین منابع طبیعی سوریه است و به ثروتمندترین گروه مسلح خارج از سیطره دولت سوریه تبدیل شده است.