پتروشیمی، مزیـت توسـعه ایران اسـت و بـرای آینـده کشور، موضوع صنعتی و اجتماعی مهمی است. نفت و پتروشیمی صنایعی هستند که با توجه به منابع هیدروکربوری، حداقل، در یکـصد سال آینده موضوع جدی توسعه ایران خواهند بود. 

 صنعت پتروشیمی ایران، با توجه به اینکه دارای منابع عظیم هیدروکربوری (نفت و گاز طبیعی) است، از اهمیت ویژه ای، برخوردار است. در سالهای پس از انقلاب، بیش از ٥٠ طرح‌ پتروشیمی با ظرفیت ٦٥ میلیون تن افتتاح شده است. همچنین تولید محصولات پتروشیمی از یک میلیون و ٦٠٤ هزار و ١٠٠ تن در سال ١٣٥٧ به ۹۰ میلیون تن تا پایان سال ۱۳۹۹ خواهد رسید. از این رو، تولید محصولات پتروشیمی در کشور نزدیک به ۶۰ برابر شده است در حالی که تا سال ۱۴۰۴ به ۱۵۰ میلیون تن خواهد رسید. 
بر اساس مزيت نسبي آشكار شده (RCA)، نشان مي ‌دهد كه ايران در صادرات محصولات صنعت پتروشيمي از مزيت نسبي برخوردار بوده و سهم صادرات آن از صادرات كالاهاي صنعتي كشور در حال افزايش است. 
مزاياي نسبي ايران در صنعت پتروشيمي  
۱. دسترسي به منابع غني گاز و ميعانات گازي، با قيمت رقابتي مناسب 
۲. دسترسي به آبهاي بين المللی 
۳.دارا بودن سواحل براي ساخت بنادر صادراتی 
۴. قرارگرفتن منابع گازي خوراك پتروشيمي در سواحل خليج فارس 
۵. موقعيت جغرافيايي به لحاظ نزديكي به بازارهاي آسيا، از جمله چين و هند و اروپا از طريق تركيه. 
۶.جمعيت كشور به لحاظ ظرفيت هاي تقاضاي داخل و مصرف كم سرانه مواد پليمري نسبت به استانداردهاي بين المللي 
۷. نيروي انساني متخصص مجرب 
۸. نظام مالياتي مناسب و سازگار جهت صادرات (معافيت هاي صادراتي) 
آنچه که مهم است برای تکمیل طرحهای نیمه‌کاره در پنج سال گذشته ٢٠ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری انجام شده است. در سند چشم انداز آینده صنعت پتروشیمی مشخص شده است که در سال ۱۴۰۴  ایران با سرمایه گذاری ۵۵ میلیارد دلاری، ظرفیت تولید به ١٥٠ میلیون تن در سال برسد. البته میزان ظرفیت تولید نسبی ایران در حال حاضر حدود ۹۰ میلیون تن است. همچنین، با هماهنگی شرکتهای نفت، گاز و پالایش و پخش خوراک مورد نیاز مجتمع‌های پتروشیمی مشخص شده و پیش بینی می شود که تا افق ١٤٠٤ تولید تقریبا ۲ برابر شود. 
صنعت پتروشیمی هم اکنون به عنوان یکی از بخشهای اصلی صنعت نفت کشور، طلایه دار ایجاد ارزش افزوده و رشد اقتصادی در کشور است که محصولات آن مقام نخست صادرات غیر نفتی را در سبد تجاری اقتصاد ایران به عهده دارد. این صنعت همچنین به عنوان عاملی اثرگذار در توسعه پایدار و ایجاد اشتغال در کشور به شمار می رود.  
کشور ایران با توجه به مزیتهای بالقوه، پتانسیل مناسبی برای ارتقاء صنعت پتروشیمی کشور دارا است و در سالهای آتی یکی از صادرکنندگان عمده محصولات پلیمری خواهد شد. یکی از دستاوردهای صنعت پتروشیمی ایران پس از انقلاب، ایجاد تنوع در تولید محصولات پتروشیمی و صادرات آن به کشورهای مختلف است. بازار‌های هدف صادراتی ایران شامل اروپای غربی و شرقی، آسیای شرقی، آفریقا و حتی آمریکای لاتین است. 
۶۶ طرح پتروشیمی در برنامه پنجم به همراه ۳ طرح پیشتاز برنامه ششم در نقاط مختلف کشور بویژه منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی ماهشهر و منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس اجرایی شده یا در دست اجرا است که پیش‌بینی می‌شود با تکمیل و راه‌اندازی آنها ظرفیت تولید این صنعت به بیش از ١٠٥ میلیون تن افزایش یابد که نتیجه این تولید در به حرکت درآمدن چرخ‌ های اقتصاد کشور و همچنین اشتغال زایی در مناطق مختلف کشور بسیار اثرگذار است.  
از سوی دیگر، بررسی اهداف نقشه راه توسعه صنعت پتروشیمی کشور به افزایش بازده تولید مجتمع ‌های موجود تا رسیدن به سطح ظرفیت اسمی، اجرا و تکمیل طرح های نیمه تمام باقیمانده از برنامه ‌های چهارم و پنجم توسعه، اجرای طرح های جدید (ظرفیت های سرمایه‌گذاری با هدف جبران تاخیر در دستیابی به اهداف برنامه‌ها) فراهم ساختن زمینه توسعه متوازن صنایع پایین دستی پتروشیمی با هدف تکمیل زنجیره ارزش طبق قانون نفت و با همراهی وزارت صنعت، معدن و تجارت اشاره می‌کند. 
قاعدتاً، پتروشیمی، مزیـت توسـعه ایران اسـت و بـرای آینـده کشور، موضوع صنعتی و اجتماعی مهمی است. نفت و پتروشیمی صنایعی هستند که با توجه به منابع هیدروکربوری، حداقل، در یکـصد سال آینده موضوع جدی توسعه ایران خواهند بود. 
در برنامه چشم انداز ۲۰ ساله و در سیاست های اعلام شده مسوولین صنایع نفـت و پتروشیمی که در این تحقیق آمده است، قرار است ایران در سال ۱۴۰۴ پیشرفته ترین کشور منطقه باشد. برنامه صنعت پتروشیمی ایران در افق ۱۴۰۴ دستیابی به تولید ۱۴۰ میلیون تن محصولات پتروشیمی را در نظر دارد. مزيت نسبي ايران در دسترسي به مواد اوليه و به ويژه مواد اوليه گازي در توليد محصولات اساسي الفيني، قابليت رقابت كشور را در توليد و صدور محصولات پتروشيمي نسبت به ساير مناطق افزايش مي دهد. افزايش توليد مواد پايه در ايران، بخصوص اتيلن منجر به افزايش توليد محصولات پليمري و صادرات بخش قابل توجهي از آنها در سالهاي آتي خواهد شد.اين مزيت نيازمند سرمايه گذاري و برنامه ريزي دقيق را می طلبد.