در معرفی دارایی های یک شرکت هیچگاه نیروی انسانی درفهرست آن قرار نمی گیرد چرا که نمی توان با ارزش مادی آن را سنجید و بازگو کرد. همین دارایی ارزشمند اگر در مسیر مناسب، هدایت و کنترل شود می تواند علاوه بر ساخت غول های صنعتی در جهان که دائم در پی دلایل موفقیت آن هستیم ، پیشرفت و توسعه کشور را با پیوند سرمایه فیزیکی و طبیعی رقم زند .

به گزارش نفت ما ،  فکر و تلاش نیروی انسانی ، به تنهایی در شرایطی که تحریم ها فضای منحصر به فردی را برای کشورمان ایجاد کرد توانست خلا موجود در بخش سخت افزاری و نرم افزاری را در صنعت و در راس آن صنعت نفت پر کند .  به خاطر داریم که چگونه  متخصصان و مهندسان ایرانی با همت و غیرت خود، پروژه عظیم فاز 12 پارس جنوبی را بدون توجه به تمام محدودیت های موجود به بهره برداری رساندند و باور ما می توانیم را با عمل نشان دادند . هیچ شکی در این نیست که کشور ما، به دلیل شرایط ویژه ژئوپلتیکی ، به اصلاح " خاطرخواهان " زیادی دارد که همواره به دنبال بهترین فرصت برای سرمایه گذاری و ورود به آن هستند . اما گویا ورود این " خاطر خواهان " آنقدر جذاب و شیرین آمده که چشم خود را بر روی بسیاری از منافع ملی بسته ایم و چراغ سبز حضور سرمایه گذاران را علی رغم "ورود ممنوع" به برخی از مسائل روشن کرده ایم . طی این 2 سال بارها نفتی ها، عقب ماندگی در اجرای طرح ها و پروژه های صنعتی کشور را به نبود سرمایه و البته تحریم ها گره زدند و رونق صنعت نفت را همواره در دوران پسا تحریم متصور شدند .  باید گفت که ورود سرمایه گذاران هرچند می تواند به پیکرلاجور صنعت نفت کشور نیرو و انرژی از دست رفته خود را باز گرداند اما قطعا در این میان می بایست پیش شرط هایی را تعریف کرد و ملزم به رعایت آن شد . به نظر می رسد این پیش شرط ها در بین "جو زدگی " حضور سرمایه گذاران خارجی گم شده چرا که هنوز تحریم ها رخت بر نبسته و هنوز  قراردادی بر روی کاغذ نیامده ، تبعات آن گریبانگیر شرکت های بزرگ و البته موفق نفتی کشور شده است. گزارش نفت ما حاکی است در تازه ترین بی مهری به شرکت های داخلی "بیش از 100 نفر از متخصصین و مهندسان شرکت پتروپارس از کار بیکار شدند!" از این دست خبرها طی 2 سال اخیر کم شنیده نشده است و در واقع اگر شنیده نشود باید تعجب کرد!   تعدیل بیش از 100 نفر از نیروهای متخصص شرکت پتروپارس به فاصله زمانی کوتاهی پس از رونمایی از قراردادهای جدید نفتی ، این شائبه را ایجاد کرده که ورود سرمایه گذاران خارجی آن هم بدون در نظر گرفتن جایگاه شرکت های ایرانی  زودتر از آنچه پیش بینی می شد تاثیرات خود را بر جای گذاشت . جدا از اینکه هزینه های سنگینی برای آموزش و توانمندی این نیروها صرف شده اما عمق فاجعه آنجاست که این سرمایه عظیم چمدان های خود را برای اشتغال به کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس ببندند و در واقع با شرکت های رقیب تجربه و توانمندی خود را به اشتراک بگذارند .   شاید اگر به همین منوال ادامه پیدا کند در آینده نزدیک دیگر ضلع اساسی و تاثیر گذار نیروی متخصص داخلی جزو محاسن  و مزیت های برتر کشور عنوان نشود و می ماند مابقی آیتم ها که وضعیت آن ها هم به خوبی مشخص است.