جنگ آمریکا با ایران؛ دشوار تر از جنگ با افغانستان و عراق خواهد بود

به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی " نفت ما " ،هیچکس در جهان نمی تواند از نظر نظامی آمریکا را شکست دهد، ولی این به معنای آن نیست که آمریکایی ها بتوانند در همۀ جنگها پیروز شوند. ایران، عراق نیست. یک جنگ متعارف میان آمریکا و ایران وجود نخواهد داشت. ایران به طور قطع عراق یا کرۀ شمالی نیست با این وجود یک تهدید نظامی برای آمریکا به شمار نمی آید. هیچ کشوری در جهان نمی تواند امیدوار باشد که به لحاظ نظامی بر آمریکا پیروز شود. هزینۀ نظامی آمریکا ٦١٠ میلیارد دلار است ولی در ایران در حدود ١٤ میلیارد دلار از تولید ناخالص داخلی صرف هزینۀ نظامی می شود و این دو به هیچ وجه قابل مقایسه نیستند. از نظر تسلیحاتی، سیستم های زرهی، نیروهای هوایی و دریایی ایران در سطح پایین تری نسبت به آمریکا قرار دارد. ایران در صورت وقوع یک جنگ متعارف با آمریکا امکان پیروزی نخواهد داشت. توسل به نیروی هسته ای نیز که تنها در موارد خاص مجاز خواهد بود، پیامدهایی غیرقابل تصور و غیرقابل پیش بینی به همراه خواهد داشت. لیکن آن گونه که تاریخ می آموزد، جنگ با جمهوری اسلامی چشم اندازی ویرانگر برای تمامی کشورهای درگیر به همراه خواهد داشت. حملۀ هوایی به ایران راهبرد تهاجمی بود که اوباما به منظور ممانعت از اینکه تهران بتواند برنامه هسته ای اش را گسترش دهد، روی آن کار کرده بود. در صورت وقوع یک حملۀ پیشگیرانه آمریکا از سامانه های غیرقابل مشاهده و موشک های کروزی که از زیردریایی ها و واحدهای زمینی شلیک می شوند، استفاده خواهد کرد. چنانچه آمریکا تصمیم به انجام حمله ای نظامی هرچند محدود به ایران بگیرد، تأثیر آن برای این کشور ویرانگر خواهد بود. البته به سبب وجود کاستی های اطلاعاتی، برتری آمریکا از نظر آموزش، هماهنگی و جنگ افزارها پیروزی آن را تضمین نخواهد کرد. به عنوان مثال انهدام کل زیرساخت هسته ای ایران و ممانعت از وقوع یک حملۀ انتقامجویانه علیه پایگاههای آمریکا در خاورمیانه و اسرائیل غیرممکن خواهد بود. یک حملۀ بازدارنده متعارف علیه ایران به طور قطع باعث کاهش توانمندی نظامی این کشور خواهد شد لیکن توانمندی هسته ای آن را که می تواند به سرعت بازسازی شود، از بین نخواهد برد. پنتاگون از عمق واقعی برنامۀ هسته ای ایران و موقعیت دقیق تمامی زیرساختهای این کشور آگاهی ندارد. آمریکا به طور منطقی می تواند یقین داشته باشد که ضربۀ محکمی به زیرساخت هسته ای وارد سازد. ولی به طور واقعی بدون در نظر گرفتن گزینۀ هسته ای یا حملۀ زمینی، این کشور نمی تواند به نابودی برنامۀ هسته ای ایران امیدوار باشد. حملۀ زمینی از افغانستان، گزینۀ مورد علاقۀ جورج بوش بود. البته هیچ تحلیلگری که از سلامت ذهن برخوردار باشد پیشنهاد یک حملۀ زمینی به ایران نخواهد داد. یک نیروی تهاجمی از افغانستان به چندین ماه برای جمع شدن نیاز خواهد داشت و دستکم به ٣٠٠ هزار سرباز نیاز خواهد بود. ایران به طور قطع عراقِ سال ٢٠٠٣ نیست. گزینۀ دیگر حمله از سمت ترکیه است. از هم اکنون این متحد ناتو استفادۀ آمریکا از سرزمینش برای حملۀ زمینی به عراق را ممنوع ساخته است. به طور قطع این کشور اجازۀ این کار را نیز در مورد ایران نخواهد داد. البته وجود کوههای زاگرس یک کابوس برای هر نیروی تهاجمی خواهد بود. گزینۀ دیگر یک حملۀ آبی- خاکی است. در ٢٥ سال اخیر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به طور مداوم طرح موسوم به «دفاع موزائیکی» را بهینه ساخته است. صحبت از یک جنگ متعارف در خطوط دفاعی ثابت و متحرک به منظور هدف قرار دادن توانمندیهای نیروی متجاوز است که سعی در دستیابی به شهرهای شمالی ایران از سواحلش را دارد. این طرح دفاع موزائیکی لشکرهای نیروی قدس در خارج را فعال خواهد کرد به نحوی که منافع آمریکا را در سایر عرصه ها به مخاطره خواهند انداخت. نیروی دریایی آمریکا در جهان بی نظیر است لیکن چنانچه تصمیم به حمله به ایران از ساحل جنوبی اش بگیرد، این نیروی مهاجم با تلفات بیشماری روبرو خواهد بود. نکته اینجاست که آمریکا در این صورت از منطقه ای حمله را آغاز می کند که ایران مدت چندین دهه است که منتظر یک حمله از آنجا هست. صحبت از محافظت شده ترین منطقۀ جمهوری اسلامی است. این موضوع را نیز نباید فراموش کرد که جغرافیا عاملی کلیدی در راهبرد دریایی ایران به شمار می آید. زیردریایی ها بخش مکمل راهبرد دفاعی در سطوح متعدد ایران به شمار می آیند. در صورت وقوع یک جنگ احتمالی زیردریایی های ایرانی می توانند به عنوان تکثیرکنندۀ نیروها در حلقه های هم مرکز میان اقیانوس هند، دریای سرخ و تنگۀ هرمز وارد عمل شوند. امکان اینکه ایران در حال تولید یک راکتور هسته ای به منظور پیاده کردن بر روی زیردریایی ها باشد هم اکنون بعید به نظر می رسد و این امر فراتر از ظرفیت کنونی صنعت این کشور ارزیابی شده است. توانمندی نظامی نیروی دریایی آمریکا به گونه ای است که علیرغم تحمل تلفات سنگین در خلیج فارس موفق خواهد شد سرپلی را برای حمله تعیین نماید. مشکل اساسی بلافاصله بعد از آن به وجود می آید زیرا باید سایر نقاط ایران را تصرف کرد. تصرف یک کشور بخش آسان ماجرا است. اشغال آن بخش دشوار و پرهزینه به شمار می آید. همان گونه که آمریکا در عراق و افغانستان تجربه کرده است. تجاوز به ایران بسیار خونین تر و دشوارتر از جنگ در عراق خواهد بود. بهترین راه حل ممکن اینست که دو طرف به یک رویکرد عملگرایانه دست یابند تا منافع خود را در منطقه همسو کرده و بر سر اهداف به توافق برسند. آمریکا همچنان روی طرح های تهاجمی هکری مانند نیترو زئوس کار خواهد کرد. چنانچه روی برنامۀ هسته ای ایران توافقی حاصل نگردد، آمریکا می تواند طرح حملۀ هکری را فعال سازد. پنتاگون به طور مداوم روی طرح های اضطراری کار می کند لیکن طرح ضدایرانی با یک هدف مهم یعنی اسرائیل اولویت پیدا کرده است. کاخ سفید بیم آن داشت که نتانیاهو دست به یک حملۀ بازدارنده به تأسیسات هسته ای ایران بزند. اگر این کار را می کرد، آمریکا به طرز اجتناب ناپذیری درگیر مخاصمات می شد. سرویس های اطلاعاتی آمریکا علاوه بر نیترو زئوس، حملۀ انفورماتیکی دیگری تهیه کردند به ویژه به منظور از کار انداختن سایت هسته ای فردو. این عملیات محرمانه بود. اوباما می توانست اجازۀ آن را صادر کند. سایت فردو همواره در صدر فهرست اهداف پنتاگون قرار داشت. فردو، محافظت شده ترین سایت ایران به شمار می آید. ماه می گذشته ترامپ از توافق هسته ای خارج شد و اعلام کرد که تحریم های ضدایرانی باز خواهند گشت. آقای روحانی نیز اعلام کرد که کشورش فعالیت غنی سازی اورانیوم را از سر خواهدگرفت. *نیلوفر احدیان/ کارشناس روابط بین الملل