ساختار مالی قراردادهای مشارکت در تولید PSC

به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی " نفت ما " ،ساختار قراردادی یک قرارداد مشاکت در تولید PSC دارای ویژگیهایی به شرح زیر است: 1- دولت میزبان، شرکت نفتی بین المللی را به عنوان پیمانکار از طریق سرمایه گذار خود (شرکت ملی نفت یا وزارت نفت) مشخص می نماید. 2- پیمانکار (شرکت نفتی بین المللی)، عملیات اکتشاف و تولید را با پذیرفتن ریسک و هزینه ها، اجرا می نماید. 3- دولت میزبان نسبت به مقدار نفت اگر تولید شد، محق می گردد. 4- شرکت نفتی بین المللی حق دارد که بخشی از تولید منطقه قراردادی را به عنوان پرداخت برای بازیابی هزینه هایش (استهلاک هزینه) تحصیل کند. 5- هر دو طرف، دولت میزبان و شرکت نفتی بین المللی، کمیّت تولیدی را بر اساس نسبت از پیش تعیین شده ، تقسیم می نمایند. 6- قراداد مشارکت در تولید شامل ارائه مالیات می باشد؛ بر اساس این مفاد شرکت نفتی بین المللی مسوول مالیات بر درآمد می شود. 7- همه تجهیزات و تاسیسات مورد نیاز پروسه اکتشاف و تولید متعلق به دولت میزبان است. وظایف قسمتهای مختلف قرارداد در قرارداهای مشارکت در تولید هر یک از طرفین اهداف و وظایفی را دنبال می کنند: طرف اول قرارداد که دولت می باشد حقوق استخراج خود را حفظ می کند یا وکالت آن را به شرکت ملی نفت می دهد تا برای بهره برداری از ذخایر با شرکت نفتی بین المللی قرارداد ببندد. طرف دوم قرارداد که شرکت نفتی بین المللی (پیمانکار) است تامین مالی و انجام اکتشاف را با قبول ریسک آن، انجام می دهد و پس از تصمیم به توسعه مورد اکتشافی، تامین مالی و انجام عملیات توسعه و تولید را بر عهده می گیرد. در این راستا: 1-هزینه های شرکت نفتی بین المللی بواسطه سهمی در تولید که هزینه نفتی نام دارد بازپرداخت می گردد. 2- به شرکت نفتی بین المللی بواسطه سهمی از تولید باقیمانده پس از کسر نفت هزینه، به عنوان سود نفتی دستمزد پرداخت می شود. در این نوع قراردادها شرکت ملی نفت صاحب امکانات است و ممکن است در مرحله توسعه مشارکت نماید. ساختار مالی قراردادهای مشارکت در تولید مشارکت دولتی را می توان در قرارداد تحت شرایط تعریف شده ای به نام توافق همکاری درج نمود. منابع درآمد دولت در این نوع قرارداد عبارتند از: 1- پاداش، 2- حق امتیاز در تولید، 3- سهم سود نفتی، 4- مالیات بر درآمد (بر طبق قانون نفت یا قوانین مالی). هزینه هایی که در قراردادهای مشارکت در تولید بر عهده شرکت نفتی بین المللی می باشد عبارتند از: هزینه های عملیاتی و هزینه های سرمایه گذاری، از طرفی شرکت موظف به پرداخت حق امتیاز به دولت میزبان می باشد. پس از کسر هزینه های سرمایه گذاری و عملیاتی و پرداخت حق امتیاز از درآمد نفتی باقیمانده به عنوان سود نفتی نامیده می شود که طبق قرارداد و درصدهای تعیین شده بین دولت و شرکت نفتی تقسیم می شود. سهم دولت سود نفتی حکومت و سهم شرکت نفتی بین المللی سود نفتی شرکت نام دارد. اگر چنانچه مالیات سود نفتی شرکت طبق درصد تعیین شده از آن کسر گردد، باقیمانده جریان نقدینگی خالص شرکت می باشد که مقدار آن در مشارکت و یا عدم مشارکت شرکت نفتی بین المللی در قرارداد تعیین کننده خواهد بود. در پویاشناسی قراردادهای مشارکت در تولید، در طی سالهای اول و دوم شرکت نفتی در حال اکتشاف منابع نفتی است و مخارج اکتشاف را متقبل می شود. در سال سوم و پس از کشف تجاری میدان، شرکت اقدام به توسعه میدان کرده و این فرآیند تا سال پنجم به طول می انجامد و در این مدت شرکت هزینه های توسعه میدان را نیز می پردازد. از سال ششم تولید نفتی آغاز گردیده و پروژه به درآمدزایی می رسد. در صورت وجود حق امتیاز، این مقدار با نرخ مشخص شده از کل درآمد کسر می گردد. هزینه های اکتشاف و توسعه میدان در یک بازه زمانی از درآمد کسر شده و به ترتیب در سال هفتم (سال دوم تولید) و نهم (سال چهارم تولید) بازیابی می گردند. برای آنکه میدان نفتی فعالیت خود در امر تولید را شروع کرده و و ادامه دهد نیازمند فعالیت های تولیدی هستیم که خود این فعالیتها مستلزم هزینه های عملیاتی هستند. هزینه های عملیاتی عمدتا به صورت کمیتی ثابت در طول مدت تولید وجود دارند و از درآمد کلی کسر می گردند. سود نفتی از کسر هزینه های عملیاتی و هزینه های سرمایه گذاری و حق امتیاز (در صورت وجود) از درآمد کل به دست آمده و طبق درصدهای پیش بینی شده در قرارداد مابین حکومت و شرکت نفتی بین المللی تقسیم می گردد. همچنین پیمانکار موظف به پرداخت مالیات بر طبق نرخ تعیین شده به حکومت می باشد. برمک ابراهیم زاده/ کارشناس ارشد مهندسی عمران