خبرگزاریهای منتقد دولت که از هر فرصتی برای زیر سوال بردن عملکرد دولت بویزه در حوزه انرژی استفاده می کنند، خروج ونزوئلا از یک پروژه پتروشیمی را نشانه ای از دیپلماسی منفعل نفتی دولت دانسته و به این بهانه بار دیگر به انتقاد از دیپلماسی نفتی دولت پرداخته اند.
تاریخ انتشاريکشنبه ۱۰ اسفند ۱۳۹۳ - ۱۱:۱۲
کد مطلب : ۲۰۷۰۳
پاسخی اقتصادی به یک گزارش سیاسی
آیا خروج ونزوئلا از یک پروژه بر زمین مانده نشانه دیپلماسی منفعل نفتی است؟
۱-ونزوئلا طی دو سال اخیر با مشکلات فراوان مالی و اقتصادی دست به گریبان است که موجب شده برای اداره امور کشور خود با موانع تازه ای مواجه شود. این مشکلات اقتصادی در چند حوزه به دولتمردان ونزوئلا فشار وارد آورده است. از یک سو کاهش قیمت نفت بودجه این کشور را در سال گذشته دچار کسری گسترده ای کرد و موجب شد دولتمردان ونزوئلا برای جلوگیری از افت هر چه بیشتر قیمت نفت و برگزاری اجلاس فوق العاده اوپک بیش از هر کشور دیگری به رایزنی های رودررو با کشورهای تولیدکننده نفت بپردازند چرا که بیشترین زیان حاصل از کاهش قیمت نفت عاید این کشور می شد. اما این تلاشها نیز چاره ساز نبود و قیمت نفت روز به روز بیشتر کاهش یافت. همزمان با کاهش قیمت نفت، ونزوئلا با مشکلات اقتصادی دیگری هم مواجه شده به طوریکه هم اکنون نرخ تورم در این کشور ۶۸ درصد است و از این نظر بر اساس آخرین آمارهای بین المللی دارای بیشترین نرخ تورم در جهان است. علاوه بر آن ونزوئلا که دارنده بیشترین ذخایر نفت خام جهان است به دلیل عدم بهره گیری از فناوری مدرن و نیز کمبود منابع مالی، امکان برداشت میزان بیشتری نفت از این منابع را ندارد و به همین دلیل سال ۲۰۱۴ برای نخستین بار ونزوئلا به عنوان یک کشور تولیدکننده عضو اوپک مجبور به واردات نفت شد. به این موضوع، فساد مالی در بین برخی مقامات این کشور از جمله در حوزه انرژی را هم که خبرهای آن در ماههای اخیر منتشر شده بیفزایید تا اوضاع بغرنج اقتصادی در این کشور را بیش از پیش دریابید. در چنین اوضاع و احوالی اگر ونزوئلا برای مشارکت در پروژه پتروشیمی در عسلویه قدم بر می داشت جای تعجب بود.
۲-نکته ای که در این تحلیلهای سیاسی کمتر مورد توجه قرار می گیرد این است که چرا ونزوئلا زودتر از اینها اقدام به مشارکت عملی در این پروژه نکرد؟ بر اساس قرارداد منعقد شده بین محمود احمدی نژاد و هوگو چاوز روسای جمهور وقت ایران و ونزوئلا، مشارکت دو کشور در این پروژه ۷ سال پیش آغاز شد و زمان اتمام پروژه هم سه سال در نظر گرفته شده بود. در حقیقت پتروشیمی ونیران باید در اواخر دولت احمدی نژاد به بهره برداری می رسید اما این اتفاق رخ نداد. چرا آن زمان کسی به دولت وقت انتقاد نکرد که علیرغم روابط فوق دوستانه با کشور ونزوئلا، این کشور حتی یک قدم هم برای اجرای این پروژه برنداشت؟
۳-با این همه تاخیر در اجرای پتروشیمی ونیران که عامل آن ونزوئلا بوده، حتی اگر این کشور تمایل داشت این پروژه را ادامه دهد، دیپلماسی فعال نفتی دولت نباید اجازه می داد این کشور به مشارکت اسمی و بدون عمل خود در این پروژه ادامه دهد و همان گونه که چینی ها از آزادگان اخراج شدند، ونزوئلا هم باید از این قرارداد خلع ید می شد.
جالب است که برخی رسانه ها، ترجیح می دهند موضوعات کاملا تخصصی را نیز با دید سیاسی بنگرند و به همین دلیل هم برخی جزییات واضح را همانند زمان وعده داده شده برای افتتاح این پروژه را که در همان زمان دولت قبل بود فراموش می کنند.
حمیدرضا شکوهی/نکونیوز
