به گزارش نفت ما،در سرمقاله روزنامه «ابتکار» که با عنوان «چرا روحانی از خاتمی مظلوم تر است؟» به قلم «مصطفی داننده» منشر شده است، می خوانیم:

همانطور که داشتم مذاکرات مجلس شورای اسلامی بر سر رای اعتماد به دانش آشتیانی، وزیر پیشنهادی دولت برای وزارت علوم را گوش می دادم، نمی دانم چرا به یاد دولت خاتمی افتادم و مشکلاتی که رئیس جمهور دوران اصلاحات از آن گلایه می کرد و می گفت هر چند روز یک بار مخالفان برای او و دولتش مشکلات فراوانی ایجاد می کنند.

همین مشکلات و سختی ها باعث شده بود تا بسیاری خاتمی را رئیس جمهور مظلوم ایران بنامند. در همین حین به ویژه در میانه نطق «علی رضا زاکانی» در مخالفت با وزیر پیشنهادی، با خودم فکر کردم که روحانی نیز رئیس جمهور مظلومی است حتی در برخی زمان ها، از خاتمی نیز مظلوم تر است.
 
خاتمی، دولتی را تحویل گرفت که همچون ساختمانی بود که احتیاجی به کمی بازسازی داشت و با کمی تغییر و بالا و پایین کردن می شد به دولتی رسید که دلخواه خاتمی و طرفدارانش بود. بالاخره او دولت را پس از پایان جنگ هشت ساله از هاشمی رفسنجانی، یکی از تئورسین های انقلاب و شاید اجرایی ترین روحانی تاریخ انقلاب تحویل گرفته بود.

اما حسن روحانی داستان متفاوتی دارد. او دولتی را تحویل گرفت، که هیچ شباهتی به دولت زمان صلح با بالاترین درآمد نفتی بین تمام دولت های ایران، نبود. روحانی با ویرانه ای روبرو بود که باید آن را می ساخت. درآمدها و خرج های بی حساب، ویژه خواری های بی شمار و سیاست خارجی بسته همراه با تحریم های کمرشکن میراث احمدی نژاد برای دولت تدبیر و امید بود.
 
شاید این را بشود، اولین مظلومیت دولت روحانی از زمان رسیدن به قدرت دانست. خاتمی در زمان ریاست جمهوری اش با مخالفانی روبرو بود که به خاطر هر تصمیم او کفن می پوشیدند و به خیابان می آمدند و دولت او را متهم به عبور از ارزش ها و خروج از ریل انقلاب اسلامی می کردند. تقریبا در زمان او کفن پوشی در مخالفت با دولت نهادینه شده بود.
 
خاتمی اما در سال های ابتدایی ریاست جمهوری اش با مجلسی روبرو بود که بسیاری از عقلای جناح راست با مدیریت ناطق نوری در آن حضور داشتند و سعی می کردند کمتر در مسیر راه دولت اصلاحات سنگ اندازی کنند. اما حسن روحانی داستان متفاوتی دارد. تفکر کفن پوشی در زمان خاتمی که در خیایان های تهران و قم بود، در زمان ریاست جمهوری روحانی، ردای رسمی تری به تن کرده و از برخی تریبون های رسمی به مخالفت با روحانی برخاسته است.
 
بخشی از این صاحبان تفکر با قدرتی که در پارلمان پیدا کرده اند تمام مسیرهای موفقیت روحانی را بسته اند و سعی می کنند دولت روحانی را در منظر مردم یک دولت ناکارآمد نشان دهند. نمونه بارز رفتار این گروه، رای ندادن به گزینه های پیشنهادی روحانی برای وزارت علوم است. گزینه هایی که به بهانه حوادث سال 88 از زیر تیغ انتقادهای تند این نمایندگان می گذرند و راهی به ساختمان وزارت علوم پیدا نمی کنند.

در کنار این دلواپسان مجلس نشین، روحانی با کفن پوشان خیابانی نیز روبرو است که گویی بعد از گذشت 8 سال تازه به یاد برخی مسائل و معضلات افتاده اند. خاتمی در زمان ریاست جمهوری اش، حامیان سینه چاکی داشت که حاضر بودند تمام قد از دولت خاتمی دفاع کنند.
 
آنها با تمام وجود سعی می کردند گفتمان اصلاحات را در مقابل گفتمان جریان راست نهادینه کنند اما روحانی، تنها این وظیفه را به عهده دارد و یک تنه مسیر اعتدال را برای مردم نشان می دهد. برخی ازموافقین روحانی، تا وقتی هستند که منافعشان در تصمیمات روحانی است اما وقتی روحانی حرفی یا تصمیمی علیه تفکر آنها بگیرد، شمشیر تند انتقاد خود را بر روی رئیس جمهور می کشند و هشدار می دهند که روحانی به وعده هایش عمل نکرده است.
 
در کنار مباحث بالا، رسانه های بی شمار مخالف دولت را نیز به مشکلات اضافه کنید. رسانه های مکتوب و مجازی که از صفر تا صد دولت را مورد نقد قرار می دهند و چشم خود را اقدامات مفید دولت تدبیر و امید می بندند.

رئیس جمهور روحانی با تمام تجربه سیاسی اش، این روزها کمی تنها به نظر می رسد و در مقابل لشگری که حوادث سال 88 را علم کرده اند، ایستاده و سعی می کند گفتمان اعتدال را به سرانجام برساند. باید در این مسیر به روحانی کمک کرد تا بتواند سربلند از این هفت خوان دلواپسی ها عبور کند و مردم ایران را به روزهای روشن تری رهنمون شود.